Nog steeds als een duf vogeltje naast Co in de auto. We rijden de kortste route, met heel veel slingerwegen en het wordt steeds stiller. Mooi dat wel. Plasstop in een oude ruïne tussen de olijfbomen met Truffel. Co plast zelf bij de auto, maar ik moet het verderop zoeken. Ik ben een vrouw, zegt ie. We komen rond 15.00 uur aan. Een dorpsbewoner komt ons tegemoet lopen: ”hello, can I help you?” Voor de casa rural  verwelkomt eigenaar en dochter ons. Ik krijg op beide wangen een zoen. Een Spaans gebruik.

We krijgen in rap tempo het huis te zien. Woonkamer: leuk en basic. Daarna gammele wenteltrap op, die brengt ons naar de twee slaapkamers en douche. Oei, die kraakt al onder mijn gewicht … Laat staan onder die van Co. Sleutels overhandigd door eigenaar en nu uitrusten (descansar).

Basic is fijn?

Help! Geen wasmachine, hoe hebben we dit kunnen missen. Druk bezig geweest met allerlei wegingcriteria :

• hond toegestaan;
• natuurgebied;
• eigen huis;
• terras;
• prijs.

Maar de wasmachine hebben we over het hoofd gezien.

De koelkast trek ik open en doe weer dicht. Getver deze is ronduit smerig. Hoe kan dat nou? Spanjaarden zijn toch poetsers? Ik probeer dan maar met onze eigen meegenomen vaatdoekjes een dappere poging.

Lam op de barbecue

Truffel bij casa La Riera