Al twee dagen kijk ik priemend naar twee worstjes.

Deze heerlijkheden van de streek hebben we gekregen van de eigenaar. We noemen hem de ‘varkensboer’, hij is aardig. Hij is echt boer, heeft 3000 varkens, maar ook kippen, kalkoenen en konijnen. Of Co mee wilt, vroeg hij twee dagen geleden. Hij ging wat konijnen slachten. Co slaat beleefd af.

Zijn vrouw noemen we de ‘koningin’. We vragen om een kurkentrekker. De boer brengt deze een dag later. Zo gaat het ook met het verlengsnoer. En oh ja, inmiddels kunnen we wassen. We mogen de wasmachine gebruiken in de garage. Of ze even de do’s and don’ts kan vertellen. Maar ze is druk, heeft een vriendin op bezoek.

Ik ben verbijsterd. Als eigenaar van een casa rural doe je toch bijna alles voor je gasten? De uitleg krijgen we ’s avonds van haar man.

Maar nog even terugkomend op de worstjes. Bij één worstje ben ik absoluut zeker: deze gaat smaken! Maar het andere worstje baart ons zorgen. Het worstje bekoort ons niet, het ziet er ranzig uit. Maar toch blijf je kijken, het is iets van een natuurlijke drang. Of in ieder geval bij mij. Co is dapper en neemt een voorzichtige hap. Aan zijn gezicht te zien, vindt ie het ook ranzig smaken.

Tja, smaken verschillen.